maandag 26 november 2007

Bestaat Purmerend?


De redactie van www.sopsweps29.nl is de laatste maanden bestookt met e-mails en brieven waarin werd gevraagd om in de verslaggeving toch vooral wat meer de nadruk te leggen op een schaaktechnische invalshoek. Al dat geleuter over wat er in de stad van spelen zoal plaatsvindt, blijkt sommige van onze lezers minder aan te spreken. Daarom is gekozen voor een andere journalistieke invulling van de verslaggeving. Onze culinaire verslaggever Tom Pieter zal zich louter bezig houden met het culinaire randgebeuren. Zie elders op deze site zijn voortreffelijke verslag en visie over de wedstrijd tegen Purmerend.

Voordat ik mijzelf overgeef tot de schaaktechniek, toch nog één anekdote vooraf vermeld: bij aankomst op de Koemarkt in Purmerend, middenin het centrum, zag ik twee rokende moeders met bontjassen en boodschappentassen en dure auto’s en veel nutteloos goud. Toen ik enige flarden van hun gesprek opving, was een Amsterdamse tongval evident. Ik dacht meteen: ze bestaan dus echt, de voor de allochtonen op de vlucht geslagen Amsterdammers die gelukkig trachten te worden in Purmerend. En Purmerend bestaat dus ook…

Vooruit dan maar, schaken. Met de aantekeningen van playing-teamcaptain 32 als hulpmiddel, kom ik tot het volgende:

15.13 uur
32 komt remise overeen met zijn veel sterker geachte tegenstander. Onze man was daarmee zeer in zijn nopjes, en terecht, want hij heeft de heren theoretici veel werk bezorgd: is zijn revolutionaire behandeling van het damegambiet de toekomst van het schaken? Kan dit allemaal wel? Spelen wij voortaan het damegambiet met pionnen op c6 en e6, met paarden op d7 en e7? Veel vragen derhalve, die zijn tegenstander niet kon beantwoorden. Het remiseaanbod van 32 op de 16e zet werd in ieder geval gretig geaccepteerd.

15.50 uur
28 komt remise overeen met zijn zwakker geachte tegenstander. Vriend testte een internetvluggersysteem waarmee hij recent tamelijk succesvol was, maar helaas was het in de praktijk minder nuttig als verrassingswapen. Zwart bereikte vrij gemakkelijk gelijkspel.


16.33 uur
16 moet opgeven. Interessante partij, al zeg ik het zelf, met een boeiende paardendans op de velden a8 en a1. Het zwarte paard op a1 was zwakker dan het witte paard op a8, maar daar stond tegenover dat de witte koning onveilig stond. Zwart had beter kunnen spelen, zeker, maar gezegd moet ook worden dat de witspeler tamelijk koel verdedigde. Op de 21e zet volgde de beslissende fout, maar toen stond zwart al niet meer beter.


17.07 uur
99 scoort de gelijkmaker. Goede partij, waarin de zwartspeler in een aanval over de f- en h-lijn volledig onder de voet werd gelopen. Zo zien we 99 op zijn sterkst. Rustig de aanval voorbereiden en pas toeslaan op het moment dat de gelegenheid zich voordoet. Wellicht had wit al eerder kunnen toeslaan (dat was de mening althans van Fritz), maar zoals 99 het deed was het ruim voldoende.

17.08 uur
47 speelt remise. Interessante partij, waarin onze man met duidelijk voordeel uit de opening kwam. Wellicht werd hij wat onrustig door het snelle spel van zijn tegenstander, want het vrijwillige kwaliteitsoffer van 47 leek niet noodzakelijk. Hij had hierdoor evengoed in het nadeel kunnen komen, maar enkele minder nauwkeurige zetten van zijn tegenstander brachten hem zelfs weer in het voordeel. Toen zwart in het eindspel de kwal op het juiste moment teruggaf, was de remise het logische gevolg.


17.11 uur
10 brengt ons weer op voorsprong. Een prima partij ook, in een opening die bij mijn weten heel lang geleden erg populair was. Timman speelde het vaak met zwart. 10 heeft dit vroeger uitvoerig bestudeerd, dat weet ik, en de vruchten van die studie plukte hij zaterdag. Hij maakte het mooi af in de aanval, compleet met een elegant dameoffer. Een blunder van zwart versnelde het einde.


18.02
Paniek in de zaal, want 19 verliest. De hakker ging wat te ver, na een merkwaardig verlopen opening waarin hij in een stelling terechtkwam die hij nog nooit had gespeeld. Wit leek duidelijk beter te staan, maar met een zeer verrassend stukoffer sloeg 19 hard terug. Zijn tegenstander was duidelijk van slag maar bood goed tegenspel. Hij gaf materiaal terug en het eindspel dat resteerde stond lang niet slecht voor 19. Wellicht door het tijdverbruik van zwart (veel) ging er wat mis, want ineens won wit de kwaliteit met een listige manoeuvre. Daarna maakte Hopman het goed af.


19.08
Bleef alleen 31 over in de zaal. Hij verkoos een eenzame strijd, om niet nerveus te worden van het hijgerige geloer van zijn teamgenoten en andere geïnteresseerden. Wij vermaakten ons intussen uitstekend in het gezellige clublokaal van Purmerend. Toch hadden wij 99 als spion naar de zaal gestuurd, hij informeerde ons zo nu en dan over de vorderingen van 31. Die vorderingen waren er. 31, die in de partij al een keer remise had geweigerd, had een wel zeer aangename drukstelling die hij alleen maar kon winnen. Zijn techniek was onberispelijk en zo konden wij om 19.08 uur de verdiende matchzege noteren.

Toch nog twee anekdotes tot slot: 19 moest nog een boete van 60 euri betalen om zijn auto uit de Purmerendse parkeergarage te laten halen (eigenaar zat waarschijnlijk al ergens in het café).
’s Avonds in restaurant Dauphine (?) in Amsterdam zaten wij met zeven man gezellig te eten en te kletsen toen iemand constateerde dat noch 64, noch 32 aanwezig waren. Dit was in de geschiedenis van Sopsweps nog nooit eerder gebeurd, één van hen was er altijd. Dit was direct het sein om het gespreksonderwerp zo te veranderen dat ineens alleen nog maar over bestuurlijke kwesties werd gepraat en de toekomst van de club tot in een wel heel brede breedte werd besproken. Kortom, het werd laat, maar dat deed er niet toe. Twee punten zijn twee punten en dat promotiespook houden we wel in de gaten. Dat komt echt goed, geen zorgen.

16

[Om privacyredenen wordt in plaats van een foto van 10 een afbeelding van een stuk appeltaart van bakkerij Kuijt getoond. Wij bieden de heer Kuijt hiervoor bij voorbaat onze verontschuldigingen aan.]

zondag 25 november 2007

Verslag van de wedstrijd Purmerend - SOPSWEPS'29, door Tom Pieter*

In een overmoedige bui had Tom Pieter tijdens zijn vorige bezoek aan Chicago geroepen dat hij Jan Maarten en diens echtgenote Marie mee uit eten zou nemen naar Alinea. Terug in Nederland had hij spijt gekregen van die belofte: kon hij nu nooit zijn grote mond eens houden? Alinea was ongetwijfeld een goed restaurant maar het mikte met zijn prijsstelling nu niet direct op een werkloze tekstschrijver en dat was hij. Als hij nu Arnon Grunberg was, dan was het allemaal geen probleem geweest, maar nu... Tom Pieter hoopte dat Jan Maarten niet meer op de uitnodiging terug zou komen. Of dat er die vrijdag geen plaats zou zijn. Of dat ze bij de deur geweigerd zouden worden omdat Jan Maarten geen pak droeg. En van mensen zoals Jan Maarten zonder pak zouden ze bij Alinea wellicht heel erg zenuwachtig worden.

‘Alinea heeft net gebeld’, riep Jan Maarten vanuit de slaapkamer. ‘We moeten er om zeven uur zijn.’ Het was inmiddels november en Tom Pieter was weer eens in Chicago om de treurigheid van het bestaan in Hilversum te ontvluchten. Hij begreep dat een ontsnapping niet langer waarschijnlijk was en hij berustte in zijn lot. Om het allemaal nog erger te maken, had Marie haar vriendin Laura uitgenodigd. Dat zou de avond er voor Tom Pieter bepaald niet goedkoper op maken. Hoe moest hij dit ooit aan zijn manager verkopen?

Op Teletekst las hij dat een onbekende brand had gesticht in een appartementencomplex in Hilversum. Voor de derde keer in amper drie weken tijd. De eerste keer - bij hem in de Langestraat - was de brandweer er als de kippen bij geweest en was schade voorkomen. Daarna op de Ruitersweg en nu dan in de Schoolstraat waren de bewoners minder gelukkig geweest en waren er onder andere enkele auto’s in vlammen opgegaan. Tom Pieter kon zijn ogen niet geloven: was er dan nog een pyromaan actief? Ineens had hij enorm veel zin om bij Alinea te eten.

Tom Pieter die nu in een goede stemming was, vond de vriendin van Marie bijzonder aantrekkelijk. Daarnaast had chefkok Grant Achatz duidelijk goed nagedacht over het menu van 24 gangen dat hij zijn gasten voorzette. De salade van rauwe dennentakken (Kuroge Wagyu) had Tom Pieter nog nooit eerder gegeten en ook het opsnuiven van nootmuskaatlucht uit een speciaal voor dat doel met nootmuskaatlucht gevuld kussen (Beans) waar hij dan af en toe op moest drukken, vond hij maar wat bijzonder. Hoewel dat verder niet zo'n voedzame gang was. Hoogtepunt van de avond op culinair gebied voor Tom Pieter was de suikerspin in penisvorm (Licorice Cake) die opgehangen werd op mondhoogte en die hij volgens het bedienend personeel het beste kon afzuigen.

Sommelier Craig Sindelar schonk de glazen nog eens vol. Met een monotone stem legde hij uit waarom hij bij het nootmuskaatkussen de J.Hofstatter Gewurztraminer Kolbenhof Alto Adige 2005 serveerde. Het gezelschap had namelijk voor een wijnarrangement van 12 glazen gekozen en kreeg elke twee gangen weer een andere wijn. Omdat Jan Maarten niet veel dronk, kwam het er voor Tom Pieter op neer dat hij een arrangement van 24 glazen moest zien weg te werken. Rond gang 21 begon bij Tom Pieter de wijn te werken. Dromerig keek hij nog maar eens in het decolleté van zijn overbuurvrouw Laura. Hij kon het ook niet helpen en hij voelde een stevige erectie opkomen. Duidelijk niet de goedkoopste uit zijn leven. Even later leende Jan Maarten hem $1.760 dollar om de rekening te voldoen.

In de auto op de weg terug zou Laura als eerste worden afgezet. Jan Maarten parkeerde de auto bij het appartementencomplex waar de Italiaanse tijdelijk verbleef. ‘Tom Pieter brengt me nog wel even naar de deur’ zei Laura tegen niemand in het bijzonder maar wel voor iedereen duidelijk hoorbaar. Dat leidde weer tot zo’n moment in het leven van Tom Pieter waar hij absoluut niet wist wat hij moest doen. Terwijl hij toch in de overtuiging verkeerde dat hij meer van het leven begreep dan menig ander. Wat bedoelde Laura met die opmerking? Wat kon ze ermee bedoelen? Hoe dacht Laura dat hij het zou opvatten? Hoe wilde Laura dat hij het zou opvatten? Geen eenvoudige vragen, zelf niet voor de doorgewinterde pokerspeler die Tom Pieter inmiddels was. En voor het antwoord had hij slechts de enkele seconden die de wandeling van de auto van Jan Maarten naar de deur van Laura in beslag zou nemen. Hij kwam er niet uit...

De volgende dag in Terre Haute wachtte Tom Pieter een aangename verrassing: de jongens van SOPSWEPS'29 hadden koploper Purmerend met 4,5-3,5 verslagen en hoewel Gert gewag maakte van het promotiespook, hoopte Tom Pieter ook dit jaar weer op een kampioenschap in de tweede klasse. Nu hij zelf bijna niet meer meedeed, leek die droom nog werkelijkheid te kunnen worden ook. Hij was zich ervan bewust dat de Oud-Valkeveense club dan behalve dispensatie om altijd uit te mogen spelen ook toestemming zou moeten krijgen om in competitiewedstrijden met acht in plaats van de vereiste tien man aan te treden. Dat leek een klusje voor de directeur die inmiddels genoeg invloed binnen de bond zou moeten hebben om behalve dat te regelen er ook voor te zorgen dat elke wedstrijd van SOPSWEPS'29 in de eerste klasse bovendien met een 1-1 tussenstand zou beginnen.

Tom Pieter

*Ver weg in Terre Haute - een redelijk grote plaats in Indiana - overdacht Tom Pieter de situatie.

dinsdag 6 november 2007

Werd er tijdens het eten nog geschaakt?

AANVULLINGEN OP VERSLAG VAN TOM PIETER

6 november 2007. Vreemde dag vandaag. De zon schijnt soms, het stormt soms, het regent soms en het is niet koud. De mailbox stroomt als iedere dag over. Ik ben er even voor gevlucht, naar Tuschinski - mijn lievelingsbioscoop - om daar een film te pakken. Geen aanrader, vandaar ook dat ik niet zeg bij welke film ik ben geweest.

Wel een leuk mailtje ertussen. Gelukkig maar. 31 wees mij en anderen erop dat ons toekomstige lid 12 het verslag van de wedstrijd Homburg 3 – SOPSWEPS'29 miste. Speciaal voor hem is Tom Pieter in de pen geklommen (wie heeft deze fantastische uitdrukking eigenlijk bedacht??) om in no-time zijn openhartige visie op de wedstrijd te geven. Hulde 88! Even open en eerlijk als altijd, met die onnavolgbare Arnon G.- stijl die A.F.Th. zo nu en dan tot razernij stemt. Gisteren bleek overigens op dat AKO-literatuurgala dat schrijvers net schakers zijn. Grappig.

Tja, Apeldoorn-uit. Met alle respect voor Apeldoorn, maar dit is toch zeker geen Leiden. Als ik nu vanuit mijn werkkamer naar buiten kijk is het weer somber, de mensen zijn ook stil op straat. Als ik aan de wedstrijd van afgelopen zaterdag denk, kom ik toch weer uit bij M. en J., in Leiden dus, maar niet in Apeldoorn. 5½ - 2½ verliezen is toch anders dan 6½ - 1½ winnen. Heel anders. Minder zakelijk, veel leuker dus.

Ter zake nu: zelfs ik won! Ik zat aan bord 6 en won voor de eerste keer in anderhalf jaar weer eens een KNSB-partij. Wat was ik daar verschrikkelijk blij mee! Twee dagen lang heb ik fluitend en glimlachend door de stad gefietst, zo fijn voelt winnen. Dat moet gezegd worden.

Vriend 28 in betere tijden geflankeerd door Hamie (in actie)Ik was overigens niet de enige die won. Aan de borden 1 tot en met 6 wonnen alle Soppers. D. gaf aan het eerste bord in een mooie stelling een kwaliteit weg, maar stond zo goed dat dit weinig uitmaakte. De clubkampioen overklaste aan het tweede bord zijn tegenstander in een Scandinaviër. Mijn vriend telde iets te vroeg het punt maar zag een tijdelijk dipje niet meedogenloos afgestraft worden. Daar ben ik toch wel blij mee, want anders hadden we geestelijk behoorlijk wat reparatiewerkzaamheden moeten verrichten.
De oud-clubkampioen won in zijn vertrouwde, degelijke stijl op z’n gemakje en aan bord vijf past een verhaal:

Nr. 88 heeft dit verhaal zelf reeds gedeeltelijk opgetekend (zie hieronder), maar het schaken van de man over wie wij ons wel eens zorgen maken, blijft een bepaalde specifieke variant hebben die enige toelichting vraagt. Want, zetten als f7-f6, Ph6-f7 en aan de andere kant c7-c6, Pa6-c7 is ook aan Tom Pieter door de voormalige bondscoach uitgelegd als ‘een weinig plausibele manier van je stukken ontwikkelen.’ Dat weet hij natuurlijk zelf ook.
Maar, The man is a man and a man needs a kick. Wel, die kreeg 88 ook, want na een zet of tien blunderde hij ineens een pion weg. Later stortte ook zijn centrum in en toen dachten vele fans: ‘ah god, hij gaat het niet redden’.

Dat moet je dus nooit over 88 zeggen of denken. Dat maakt iets in hem los. Met de klassieke tegenstoot … e5!? counterde hij flink terug en met de krachtzet … Db4! nam hij in zekere zin het initiatief over. Toen hij even later ook nog eens succesvol aan het combineren sloeg, werd het zijn tegenstander te machtig: hij verloor en dat was meteen de 1-0 voor ons.

Aan bord zes zat ik zelf en links van mij zat 99. Hij kwam mijns inziens mooi uit de opening maar moet onderweg een foutje gemaakt hebben, want toen ik klaar was met analyseren miste ik bij het tellen der stukken een kwaliteit bij zwart. Gelukkig was alles nog binnen de marge en werd het remise.

Aan bord 8 speelde 64 tegen de J. van Apeldoorn, K.
64 was in topvorm en claimde vooraf een plaats in de basis, iets wat hij nog nooit heeft gedaan. Met krachtig spel leek hij de frêle K. met bruut geweld weg te willen blazen, maar K. liet zich niet zo makkelijk wegdrukken. Toen 64 een gevaarlijke aanvalsmogelijkheid liet liggen, liep het verkeerd voor hem af. Op depressiviteit heb ik hem daarna overigens niet kunnen betrappen.

In zijn culinaire beschouwing over de wedstrijd tegen Homburg liet 88 de voorsop achterwege, maar dat kwam omdat hij deze door tijdgebrek niet kon meemaken. Wel lezers, het was een prachtige voorsop, waarin de sectie Amsterdam – veel te laat vertrokken doordat 31 het huis van 32 niet kon vinden – aan 47 de bestelling telefonisch doorgaf bij telefonische monde van 28. De timing was zo goed dat toen Amsterdam het wegrestaurant in Stroe binnenstapte, de verse broodjes ons meteen werden aangereikt door 47. Een staaltje teambuilding waarover nog lang zal worden nagesproken en die wellicht geleid heeft tot deze op zichzelf eenvoudige 6½ - 1½ overwinning.

Weet 12 nu voldoende? Denkt hij dat wij nu klaar zijn voor de topper tegen Purmerend? Daarover in een volgend verslag meer, nu eerst naar buiten kijken, waar het weer onbestendig blijft en mijn gedachten zich toch af en toe weer naar die mooie oktoberdag in Leiden verplaatsen…

16



Noot 1 van 28: 12 is het voorlopige rugnummer van 12. Hoewel 12 niet werkelijk het rugnummer 12 heeft, is er met het oog op de begrijpelijkheid en leesbaarheid van deze publicatie voor gekozen om 12 12 te noemen. Waar 12 staat, kan evenwel ook bijvoorbeeld 11 worden gelezen als dat het voorlopige rugnummer van 12 (in dit geval 11) zou zijn.

Noot 2 van 64: waar is je historisch besef, 28? Ook SOPSWEPS'29 heeft een ex-lid. Een ex-lid met nummer 11, een nummer dat direct bij het ex worden natuurlijk pensioneerde! Dus het kandidaatlid met het voorlopige nummer 12 zou bijvoorbeeld ook met 15 kunnen gaan spelen, of met 1% van zijn rating, maar dus niet met 11. Want het gekkengetal hoort voor altijd bij onze ex, Mark.

Noot 3 van 28: 64, ik wil de statuten hier graag nog eens op naslaan. Kan iemand die geen lid meer is, zijn rugnummer behouden? We zijn Ajax niet.

Noot 4 van 64: daar hebben we geen statuten voor nodig! Een prachtige gewoonte, wat dacht je bijvoorbeeld van deze Mark, van wie shirtnummer 11 maar liefst twee keer pensioneerde?

6½ - 1½ of het verhaal van de gehaktballen

Tom Pieter zou eigenlijk helemaal niet meedoen tegen Apeldoorn 3. Jammer, want hij had er wel zin in gehad. Daarom was hij ook enorm opgelucht geweest toen hij hoorde dat zijn broer Hans verhinderd was op 3 november. Op die datum zou hun moeder een etentje voor de hele familie geven waarbij hijzelf onmogelijk kon ontbreken. Maar dat gold niet alleen voor Tom Pieter, dat gold dus ook voor zijn broer. En nu zijn broer zich met een in de ogen van hun moeder legitieme reden afmeldde, ging het hele etentje niet door. En kon Tom Pieter gewoon gaan schaken.

De woensdag voor de wedstrijd was hij nog met Robert naar Hamburg gereden om daar gezellig een biertje te drinken en vervolgens Merijn op te halen. Merijn was een sterke schaker die al een tijdje van de Duitse havenstad zijn thuisbasis had gemaakt. Het biertje drinken was wel een beetje uit de hand gelopen. Eigenlijk hadden ze voor één biertje dan ook te weinig discipline, alledrie. De jongens hadden Tom Pieter om 5 uur ’s ochtends uit een zeemanskroeg in een taxi moeten dragen, terwijl Robert juist de volgende ochtend duidelijk niet fris meer was. Toch werd Apeldoorn in drie uur en tien minuten bereikt. Waarna Robert en Tom Pieter in het hol van de leeuw (de keuken van Karel) aan het worstjes bakken sloegen. En Merijn het eerste bord van Apeldoorn 3 oftewel Tom M. ging proberen klaar te stomen voor de wedstrijd. Wat overigens niet lukte, die zaterdag werd Tom M. niet in de buurt van het clubgebouw van Apeldoorn gezien.

Verrassend genoeg waren er tijdens de wedstrijd gewoon gehaktballen te verkrijgen. Daar had Tom Pieter niet op gerekend omdat de andere teams van Apeldoorn uitspeelden en de uitbaters van de bar niet op veel omzet hadden kunnen rekenen. Meestal zijn er dan alleen drankjes en thee en koffie te koop. Volgens Paul waren de ballen overigens niet zo lekker, Tom Pieter vond vooral het broodje bal met ham goed weg te krijgen.

Toen de gehaktballen op waren, was het wachten op de Chinees. Probleem hierbij was vooral Paul [99] die lang bleef proberen een gewonnen stelling te winnen. Toen hij uiteindelijk klaar was en geconstateerd werd dat de netmanager definitief niet kwam opdagen, kon de voettocht naar het restaurant ingezet worden. De netmanager houdt namelijk niet van Chinees. En als de netmanager iets wel wil is het onduidelijk of iets wel of niet gebeurt maar als de netmanager iets niet wil is het altijd heel duidelijk dat het er ook echt niet inzit.

In het Chinese restaurant vlakbij het clubgebouw van Apeldoorn werd duidelijk dat een aantal SOPSWEPPERS een harde strijd tegen een of meerdere verslavingen voert. Zo bestelde Gert krampachtig de ene Chinese thee na de andere. Om af te vallen volgens Gert, maar er waren maar weinig mensen die dat geloofden. ‘Dronk Gert vroeger geen bier’, vroeg Dinand zich hardop af. Tom Pieter zou de nacht voor de wedstrijd wel eens niet geslapen kunnen hebben, beweerde overigens Gert op zijn beurt. In de auto op weg naar Apeldoorn en terug viel Tom Pieter beide keren direct na het instappen in slaap. ‘Nou, dan weet je het wel’, zo wierpen de SOPSWEPPERS elkaar veelzeggende blikken toe.

Zonder die blikken op te merken, sloeg Tom Pieter aan het bestellen. Paul geloofde zijn oren niet. ‘Eeeh, nou de tomatensoep, en doe maar een loempia en een portie saté en dan, eeeh nou ook maar de Pekingeend in pikante saus. En nog een biertje'. Dit kon niet waar zijn. Ging die dat echt allemaal opeten?

Dat ging die en het was duidelijk dat sommige SOPSWEPPERTJES zich zorgen maakten over het eetgedrag van Tom Pieter. Die daar overigens zelf niets van meekreeg. ‘Johan is zich echt een hoedje geschrokken’, aldus Paul na afloop tegen een buitenstaander. ‘Die wist echt niet wat hij zag. Tom Pieter helemaal gefocust op eten zonder op of om te kijken.’ En: ‘Heb je die dikke nek van hem gezien’, had de directeur gelachen. ‘We moeten maar een beetje om Tom Pieter gaan letten. Anders loopt het fout met hem af’, bedacht Frank.

Auteur: 88.

by TemplatesForYou-TFY
SoSuechtig, Burajiru